εδώ μπορείτε να διαβάσετε τις ιστορίες μας
θα μας ενδιέφερε και θα βοηθούσε το πρόγραμμά μας αν μας στέλνατε τις εντυπώσεις
που σας προκάλεσαν κάποια ή κάποιες από αυτές

 

 

σε κρίσιμη κατάσταση

Μέχρι πριν τρεις εβδομάδες όλα κυλούσαν ήρεμα. Υγεία ευτυχία και χαρά πλημμύριζε εμένα την οικογένειά μου και τους φίλους μου. Όμως ξαφνικά ένα αναπάντεχο ατύχημα συνέβη. Ο καλός μου φίλος ,Νίκος βρέθηκε στο νοσοκομείο σε κρίσιμη κατάσταση ,έπειτα από μια σύγκρουση που είχε με το μηχανάκι του με ένα αυτοκίνητο. Είχε χτυπήσει στο κεφάλι και διέτρεχε μεγάλο κίνδυνο. Έτσι, βρέθηκα και εγώ στο νοσοκομείο και ένιωθα την αγωνία και το φόβο των συγγενών. Εντέλει μετά από δέκα μέρες νοσηλείας ο Νίκος πήρε εξιτήριο. Έχοντας βιώσει από κοντά αυτή την εμπειρία, αναθεώρησα κάποιες απόψεις μου για τη ζωή. Δεν πρέπει να θεωρούμε τίποτα δεδομένο και πάνω από όλα την υγεία. Να μην είμαστε επιπόλαιοι και να ζούμε την κάθε στιγμή με ιδιαίτερο τρόπο.


Η ζωή χωρίς τη γιαγιά μου

Η ιστορία που θα σας διηγηθώ μιλάει για τη γιαγιά μου που απεβίωσε πριν περίπου ένα χρόνο.
Ήταν ένα συμπαθέστατο πρωινό στο σχολείο και καθώς η μέρα περνούσε ευχάριστα την ώρα που έφυγα από το σπίτι ένα περίεργο συναίσθημα κυρίεψε τη καρδιά μου.
Η γιαγιά μου το πρωί είχε μεταφερθεί στο νοσοκομείο με ελαφρύ εγκεφαλικό. Είχα πολύ αγωνιά για το πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση. Αργά το απόγευμα ενώ καθόμουν στον καναπέ πίνοντας και βλέποντας τηλεόραση άκουσα κλειδιά στα πόρτα. Ήταν ο μπαμπάς μου!!
Για δευτερόλεπτα κρεμόμουν από τα χείλια του περιμένοντας τα νέα για τη γιαγιά μου .Η γιαγιά μου υπέστη πνευμονικό οίδημα λίγα λεπτά αφού μπήκε στην εντατική. Πεθαίνοντας ένα πλατύ χαμόγελο ανακούφισης έμεινε στο πρόσωπο της. Δεν θα πονάει πλέον.
Μόλις άκουσα αυτά τα λόγια από το μπαμπά μου τρελάθηκα, η γιαγιά μου δεν θα ναι πια μαζί μου, δεν θα με βοηθάει με τα προβλήματα μου δεν θα με ρωτάει αν είμαι καλά η όχι.
Νιώθω μόνη στον κόσμο αν και έχω τους γονείς μου, τους φίλους μου που με νοιάζονται. Η ζωή χωρίς τη γιαγιά μου δεν είναι η ίδια. Η απουσία της θα μου στοιχίσει. Θα μου λείψει πάρα πολύ.
Θα τη θυμάμαι για πάντα και καθώς θα τη σκέφτομαι τις όμορφες στιγμές πού έζησα μαζί της ο πόνος στη καρδιά μου θα γίνεται πιο απαλός.

πειράζω τη μπουλντόζα

Στην ηλικία των 8 περίπου χρόνων κάθε απόγευμα παίζαμε με τους φίλους μου στο χώρο του παλαιού γυμνασίου. Πηγαίναμε λοιπόν και ανεβαίναμε πάνω σε μια μεγάλη μπουλντόζα και κάναμε πως την οδηγούσαμε. Αισθανόμασταν μ’ αυτό τον τρόπο το πως είναι να είσαι ο οδηγός μιας τέτοιας μπουλντόζας. Μια μέρα όμως εγώ πήγα λίγο πιο νωρίς, πριν ακόμα έρθουν οι υπόλοιποι φίλοι μου. Ανέβηκα επάνω στη μπουλντόζα, κάθισα στο κάθισμα και άρχισα να στρίβω το τιμόνι. Όπως «οδηγούσα » λοιπόν τη μπουλντόζα καταφτάνει ο ιδιοκτήτης της και με πιάνει να πειράζω τη μπουλντόζα του. Κατεβαίνω λοιπόν κάτω και άρχισε να μου λέει διάφορα λόγια ,τα οποία με τρομοκράτησαν πάρα πολύ. Μου είπε πως όλες τις ζημιές που είχαν κάνει τα άλλα παιδιά θα της πλήρωνε ο πατέρας μου και γι’ αυτό φοβήθηκα πολύ. Όταν έφυγα τρέχοντας απ’ τον τόπο του συμβάντος πήγα σπίτι και κλείστηκα στο δωμάτιο μου. Όλη τη νύχτα δεν μπόρεσα να κοιμηθώ. Από αυτό το συμβάν και με το φόβο που πήρα έμαθα ότι δεν πρέπει να πειράζουμε ξένες ιδιοκτησίες και έπαψα να είμαι τόσο ζωηρός και σκανταλιάρης, γιατί τώρα πια είχα ένα φόβο μέσα. Η λαχτάρα που πήρα μου έμεινε αξέχαστη……


ήταν ένα ατύχημα των γονιών μου

Κάτι που μου άλλαξε τη συμπεριφορά μου ήταν ένα ατύχημα των γονιών μου. Όταν χιόνιζε αποφασίσανε να πάνε μία βόλτα στο βουνό για να δουν το χιονισμένο τοπίο. Εγώ είχα μείνει σπίτι και τους περίμενα. Η αλήθεια είναι ότι είχαν αργήσει αρκετά.. Κοίταζα από το παράθυρο και αντίκρισα ένα αυτοκίνητο αγνώριστο. Η καρδιά μου εκείνη τη στιγμή έπαψε να χτυπάει. Γρήγορα έτρεξα για να δω τι είχε γίνει. Ευτυχώς δεν είχαν χτυπήσει πολύ οι γονείς μου, το αυτοκίνητο όμως…..είχε μεγάλη ζημιά. Οι γονείς μου ήταν πολύ στεναχωρημένοι. Δεν ξέρω γιατί αλλά από τότε δεν τους έχω φέρει αντίρρηση καμία και γενικά έχω αλλάξει πολύ προς το καλύτερο. Πάντως δεν θα ήθελα να είχε γίνει ποτέ αυτό το γεγονός διότι διαπίστωσα ότι δεν θέλω να βλέπω κανένα λυπημένο ειδικά από την οικογένειά μου.


…ο ενθουσιασμός καταλήγει σε φόβο




Υπάρχουν κάποιες στιγμές που είναι αρκετά όμορφες και κάποιες άλλες άσχημες που απομνημονεύονται στο μυαλό μας και δεν λένε να ξεκολλήσουν . Κάτι τέτοιο συνέβη σε μένα .Όλα ήταν τέλεια , μέχρι τη στιγμή που αποφάσισα να μάθω να οδηγώ μηχανάκι . επειδή και ο ξάδερφος μου είχε μηχανάκι αποφασίσαμε να πάμε στο γήπεδο για να μάθω να οδηγώ .Όταν ήρθε εκείνη η ημέρα ο ενθουσιασμός για μένα ήταν μεγάλος και χαιρόμουν πολύ .Στην αρχή είχα λίγο τρακ και αρκετή αγωνία για το τι θα συμβεί στη συνεχεία .Ο ξάδερφος μου σαν μεγαλύτερος και ποιο έμπειρος στην οδήγηση μου φερόταν πολύ καλά , σαν δάσκαλος οδήγησης και εγώ κατά κάποιο τρόπο φερόμουν σαν μαθητριούλα που έδινα το πρώτο μου μάθημα οδήγησης
Για αρχή τα πήγα αρκετά καλά και το τρακ που είχα εξαφανίστηκε και στη θέση του μπήκε ο ενθουσιασμός και η μεγάλη μάθηση για οδήγηση Μια ,δυο, τρεις φορές το απόγευμα πηγαίναμε στο γήπεδο συνεχίζαμε κανονικά επιτέλους έλεγα , αυτό το ρημάδι. Δεν ήξερα όμως ότι όλο αυτό θα μου έβγαινε σε κακό .
Την τελευταία φορά που πήγαμε κάναμε ότι και τις άλλες . Κάναμε τον ίδιο αριθμό κύκλων. Όταν ετοιμαστήκαμε να φύγουμε να κάνω ένα κύκλο όλα καλά μέχρι τι στιγμή που αποφάσισα να σταματήσω μα συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα γιατί πάνω στον ενθουσιασμός μου αντί να το σταματήσω όλο και το δυνάμωνα .Ο φόβος μου ήταν πολύ μεγάλος και έτσι εγώ και ο ξάδερφος στο λεπρό βρεθήκαμε στο χώμα. Οι ρόδες να γυρίζουν και το κεφάλι μου παραλίγο να σφηνωθεί στις ρόδες , το ίδιο και το πόδι μου. Ο θόρυβος δυνατός όπως και χτύπος της καρδιάς μου. Στο τέλος σηκωθήκαμε και παρατηρήσαμε ότι η στέκα από το μηχανάκι είχε ανοίξει ολόκληρη λακκούβα στο χώμα .Το τιμόνι ήταν στραβό και του έλειπαν κάποιες βίδες. Ευτυχώς τα τραύματα ήταν λίγα ,δηλαδή όπως το πάρει κανείς . Μελανιές στα ποδιά και στα χέρια , πληγές στο λαιμό και σε όλο μου το σώμα . Το αίμα από το χέρι δεν σταμάτησε να τρέχει και άπονος ήταν αβάσταχτος .
Στο σπίτι μου έφτασα κουτσαίνοντας και κρατώντας το χέρι μου . Δεν το είπα σε κανέναν ,προσπάθησα να μην το καταλάβουν κάνοντας ένα μπάνιο αίματα και φορώντας τις πιτζάμες μου . Εκείνη τη περίοδο δεν ήθελα ούτε να ακούσω ούτε να ξαναδώ μηχανάκι στα μάτια μου .Δεινές οι εικόνες μου έχουν αποτυπωθεί στο μυαλό και όταν τις σκέφτομαι στεναχωριέμαι. Από αυτό κατάλαβα ότι κάποιες φορές ο ενθουσιασμός καταλήγει σε φόβο.

 


κανείς δεν είναι αλάνθαστος

Αυτό που άλλαξε την ζωή μου και με έβαλε σε άλλο δρόμο είναι η λέξη φιλία.
Με αυτό εννοώ ότι πρώτα θεωρούσα ότι η φιλία δεν ήταν σημαντική. Πίστευα πως την αγάπη μπορείς να την βρείς και σε άλλους. Λάθος. Όταν είχα μια σχέση έφτασα στο σημείο να μαλώσω και να χρίσω απ’τις φίλες μου. Όλα πήγαν άσχημα στη σχέση αυτή και ενώ με είχαν προειδοποιήσει γι’αυτό εγώ έκανα τα δικά μου.
Όταν τέλειωσαν όλα , κατάλαβα το λάθος μου γιατί κανείς δεν είναι αλάνθαστος όσο και αν το ισχυρίζονται κάποιοι.
Από τότε για μένα η φιλία είναι ξεχωριστή, απόλυτη και το παν σε αυτή τη ζωή ίσως να μην το καταλαβαίνουν κάποιοι. Όμως εγώ το έμαθα για τα καλά..
Από τότε προσπαθώ να μην κάνω κάτι πού θα προδώσει τη φιλία μας. Αλλά το παν είναι να σε συγχωρέσουν κιόλας και να μην το παίζουν κάποιοι ή κάποιες ως αλάνθαστα άτομα.
Αυτό πώς να άλλαξε την ζωή μου ως προς το<<καλύτερο>> θέλω να πιστεύω.
Αυτά …
Γεια σας.

Δεν νομίζετε πως είναι ένας σοβαρός λόγος που με άλλαξε; Εύχομαι τα καλύτερα για όλες. Και θέλω το καλό τους. Αυτές το θέλουν όλες όμως ; Ίσως οι 3 … ιδού η απορία.



μικρό ατύχημα

Όταν ήμουν μικρός, έπαθα ένα μικρό ατύχημα το οποίο με στιγμάτισε και είναι σίγουρο πως για πάντα θα με ακολουθεί. Λοιπόν, σε ηλικία οχτώ ετών ακολουθώντας τον αδερφό μου σε μια βόλτα με τη μηχανή του όταν ξαφνικά αυτός έχασε τον έλεγχο της μηχανής γκρεμίζοντας τον εαυτό του και μένα. Άμεση συνέπεια αυτού ήταν να τραυματιστώ σοβαρά και να τρέχω στα νοσοκομεία για να αποφευχθούν τα χειρότερα.


όταν οδηγείς πρέπει να προσέχεις



Μία εμπειρία που με συγκίνησε πάρα πολύ ήταν όταν ένας φίλος μου τράκαρε με το αυτοκίνητο του και πήγα με το πάτερα μου το ίδιο κιόλας βράδυ για να τον δούμε. Μόλις φτάσαμε στο και νοσοκομείο τον είδαμε με το γύψο στο πόδι και μερικές γρατσουνιές στο πρόσωπο.
Τότε αυτός άρχισε να μας λέει πως τράκαρε. Καθώς λοιπόν πήγαινε για Χαλκίδα με το αυτοκίνητο πετάγεται από ένα δρομάκι ένα αγροτικό αυτοκίνητο χωρίς φώτα και στούκαρε πάνω του. Παρόλο που ο φίλος μου πήγαινε μόνο με 60km/h έσπασε το πόδι του και χτύπησε λίγο στο πρόσωπο.
Αυτή η ιστορία με δίδαξε ότι όταν οδηγείς πρέπει να προσέχεις πολύ καλά το δρόμο γιατί μπορεί να μην φταις εσύ αλλά να πέσει ο άλλος πάνω σου.


σκοτώθηκε ένας συμμαθητής

Κάποιες δυσκολίες που περνάμε και ο αγώνας που κάνουμε για να τις υπερβούμε μας κάνουν μερικές φορές να αντιμετωπίζουμε την ζωή διαφορετικά, ειδικά όταν μας συμβεί κάτι πολύ άσχημο μπορεί να μας διδάξει, ώστε να προσέχουμε για να μην ξανασυμβεί. Κάτι δυσάρεστο που μου συνέβη είναι κάτι που θα θυμάμαι πάντα με θλίψη.
Αυτό ήταν όταν σκοτώθηκε ένας συμμαθητής μου απ’ το σχολείο. Ήταν ένα παιδί πολύ μεγαλύτερο από εμένα που λάτρευε τα μηχανάκια και ιδιαίτερα την ταχύτητα, και πέθανε με την μεγάλη του αγάπη. Ένα απόγευμα έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα και το μοιραίο όπως ήταν αναμενόμενο δεν άργησε να συμβεί. Όλοι στεναχωρηθήκαμε πάρα πολύ, εμένα είναι κάτι που μου έχει χαραχτεί στη μνήμη και δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Μέσα από αυτό όμως βγήκε κάτι που θα μπορούσε να αποτρέψει κάποια άλλα ατυχήματα, καθώς η αστυνομική φύλαξη έγινε πιο στενή και από αυτό το γεγονός συγκλονίστηκαν όλοι, εγώ ίσως περισσότερο και με έκανε να καταλάβω ότι η ζωή είναι πολύ πιο σπουδαία και πολύτιμη και γι’ αυτό πρέπει να είμαστε πολύ προσεχτικοί σε ότι κάνουμε, να σκεφτόμαστε πάντα τις συνέπειες που μπορούν να επιφέρουν οι πράξεις μας και να μην φερόμαστε επιπόλαια!!


Στην Κύπρο


Η εμπειρία της ζωής μου ήταν όταν το καλοκαίρι πήγα για ένα μήνα στην Κύπρο, όπου ήταν η αδερφή μου. Εντύπωση μου έκανε όταν μπήκα στο αεροπλάνο που ήταν πολύ ωραία.. Μόλις έφτασα στην Κύπρο με περίμενε η αδερφή μου και μόλις την είδα τα είπαμε. Κάθε μέρα βγαίναμε και ήταν τέλεια, ειδικά τα βράδια που πηγαίναμε στο λούνα-παρκ που είχε πολύ κόσμο και όλοι διασκέδαζαν με τα διάφορα παιχνίδια. Στην Κύπρο έμεινα ένα μήνα και πέρασε πολύ γρήγορα ο καιρός. Όταν γύρισα στο χωριό είδα όλους τους φίλους μου και με ρωτούσαν συνέχεια πως πέρασα και εγώ τους διηγιόμουν. Αυτή η εμπειρία μου έκανε εντύπωση και μου άλλαξε την πορεία στη ζωή μου.


να μην πίνουμε πολύ

Ήταν καλοκαίρι του 2002 ήμασταν στην πλατειά του χωριού μου μια παρέα 7 παιδιών .Ώσπου κάποια στιγμή είχαμε βαρεθεί παρά πολύ και δεν ξέραμε τι ν κάνουμε , τότε κάποιο παιδί πρότεινε να πάμε μια βόλτα για ποτό .
Συμφωνήσαμε όλοι .Χωρίς να χάσουμε χρόνο μπήγαμε όλοι στα αμάξια των παιδιών και φύγαμε. Η παρέα ήταν γεμάτη κέφι όταν πηγαίναμε για ποτό.
Όμως όταν πήγαμε για το ένα ποτάκι όπως είχαμε συμφωνήσει τα παιδία ήπιαν ολόκληρα μπουκάλια με αποτέλεσμα να μεθύσουν .
Όταν αποφασίσαμε να φύγουμε άρχισε ο πραγματικός εφιάλτης . Τα παιδία ήταν μεθυσμένα και δεν οδηγούσαν καλά . Όλοι προσευχόμασταν να φτάσουμε σώοι ,τελικά οι προσευχές μας εισακούστηκαν φτάσαμε στα σπίτια μας μια χαρά
Από τότε όταν βγαίνουμε βόλτα έμαθα να μην πίνουμε πολύ και βάζουμε σε κίνδυνο τη ζωή μας


δεν συμπαθούσα τους γέρους

<< Εμπειρία που άλλαξε την ζωή μου. >>

Όλα άρχισαν από τότε που ήμουν μικρό παιδί περίπου έξι χρόνων. Σε εκείνη την ηλικία δεν συμπαθούσα τους γέρους και τις γριές. Όμως έγινε κάτι που άλλαξε την ζωή μου.
Σε εκείνη την ηλικία είχα σχηματίσει μια αρνητική συμπεριφορά προς τους γέρους και κυρίως τις γριές. Με αποτέλεσμα να ήμουν αγενής απέναντι τους και συγχρόνως να μην τις συμπαθώ. Βέβαια όλα αυτά γινόταν χωρίς να έχουν κάνει κάτι κακό απέναντι μου.
Μετά από λίγο καιρό οι σύζυγοι των γριών που αντιπαθούσα πέθαναν και αυτές έμειναν μόνες. Από τότε άρχισα να συμπεριφέρομαι ευγενικά απέναντι τους όχι μόνο σε αυτές αλλά και σε όλον τον κόσμο και κατάφερα να κάνω τις γριές που αντιπαθούσα να με συμπαθήσουν.
Αυτή ήταν μια εμπειρία προς το καλύτερο και από τότε σέβομαι και συμπαθώ τους ηλικιωμένους.

σχετικά με το κάπνισμα

Ένα γεγονός της ζωής μου που μου έχει μείνει είναι όταν είχα παρακολουθήσει ένα ντοκιμαντέρ σχετικά με το κάπνισμα και τις επιδράσεις του στην υγεία του ανθρώπου.
Αρχικά, έκανε μια γενική αναφορά για τις ουσίες που περιέχει και πως μπορεί να επιδράσει το τσιγάρο στην υγεία καπνιστών και μη. Αυτό όμως που μου τράβηξε τόσο πολύ το ενδιαφέρον και δεν πρόκειται να το βγάλω από το μυαλό μου, ήταν όταν κάποιοι γιατροί, έδειξαν στιγμιότυπα από την νεκροψία δύο ανθρώπων από τους οποίους ο ένας ήταν καπνιστής. Η εικόνα αυτή έμεινε σαν στάμπα στο μυαλό μου. Τα πνευμόνια του καπνιστή είχαν χάσει το χρώμα τους και από ερυθρά είχαν γίνει μαύρα από την πίσσα. Αντιθέτως του μη καπνιστή είχαν ερυθρό χρώμα και ξεχώριζαν οι πόροι. Βλέποντας αυτήν την εικόνα, διαβεβαίωσα για ακόμα μια φορά τις απόψεις μου σχετικά με το τσιγάρο. Πιστεύω πως πολλοί άνθρωποι, εάν βλέπανε αυτή την εικόνα ίσως καταλάβαιναν επιτέλους πως το τσιγάρο δεν καταστρέφει μόνο τις ζωές τους αλλά και τις ζωές των άλλων.

το μικρό μας αδελφάκι


Όλοι μας έχουμε να διηγηθούμε μια ευχάριστη η δυσάρεστη ιστορία. Μια μέρα που μας έχει μείνει στο νου μου δεν ξεχνιέται
Ήταν ένα ηλιόλουστο καλοκαιρινό απόγευμα και εγώ με την οικογένεια μου αποφασίσαμε να πάμε στην παραλία για να δροσιστούμε. Όλα κυλούσαν ήρεμα ως τη στιγμή που η μητέρα μου που ήταν έγκυος, μας είπε ότι την είχαν πιάσει πόνοι της γένας. Μαζέψαμε τα πράγματά μας και φυγάμε. Εγω με τον αδελφό μου πήγαμε στη γιαγιά μας.
Οι γονείς μου πήραν μια βαλίτσα της μαμάς που ήταν έτοιμη και έφυγαν γρήγορα για το μαιευτήριο.
Εμείς αγωνιούσαμε για την εξέλιξη της κατάστασης. Είχαμε το τηλέφωνο δίπλα μας και μετά από λίγες ώρες χτύπισε. Ο παππούς μου το σήκωσε με αγωνιά .Τα αυτιά όλων ήταν κολλημένα στο ακουστικό. Ο μπαμπάς μου χαρούμενος μας ανακοίνωσε τη γέννηση του μωρού και μας είπε ότι όλα πήγαν καλά. Εμείς χαρήκαμε πάρα πολύ και τη θέση της αγωνίας κατέλαβε και ανακούφιση. Την επόμενη μέρα πήγαμε κι εμείς στο μαιευτήριο για να δούμε το μικρό μας αδελφάκι. Τι αισθανόμασταν εκείνη τη στιγμή δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια. Πάντως ήταν ότι καλύτερο.
Εκείνη την ήμερα δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ.

 



τροχαίο δυστύχημα

Υπάρχουν περιστατικά που καθορίζουν το είδος της ζωής μας. Αυτό που επηρέασε εμένα ήταν ένα τροχαίο δυστύχημα που είδα.
Γυρίζαμε από την Αθήνα με τους γονείς μου , όταν σε μια ευθεία , είδαμε δυο αυτοκίνητα που είχαν συγκρουστεί. Εκεί βρίσκονταν ήδη η πυροσβεστική. Το θέαμα που αντίκρισα ήταν συγκλονιστικό. Ένα κοριτσάκι ήταν νεκρό και ο μικρότερος αδερφός της ήταν βαριά τραυματισμένος. Τον είχαν σε ένα φορείο και τον μετέφεραν στο νοσοκομείο. Οι γονείς τους ήταν ελαφρά τραυματισμένοι και είχαν πάθει
Σοκ. Στο άλλο αυτοκίνητο δεν υπήρχαν θύματα, μόνο μικροτραυματισμοί.
Αυτό το συμβάν θα μου μείνει αξέχαστο. Η επιρροή του στη ζωή μου ήταν καθοριστική. Από εκείνη τη μέρα κατάλαβα ότι πρέπει όλοι μας να προσέχουμε καθώς οδηγούμε γιατί μια απρόσεχτη και επιπόλαιη κίνηση μας, μπορεί να οδηγήσει σε θάνατο. Εγώ από εκείνη την ημέρα πιο προσεκτική και όταν μπαίνω σε ένα αυτοκίνητο βάζω πάντα ζώνη για μεγαλύτερη ασφάλεια.
Ελπίζω όλοι μας να καταλάβουμε ότι όποιος είναι οδηγός ενός αυτοκινήτου πρέπει να είναι πολύ προσεχτικός. Εμείς οι Έλληνες, όμως, δεν κάνουμε τίποτα για να περιορίσουμε τα τροχαία και αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο αριθμός τους συνεχώς να αυξάνεται.

το έμφραγμα

Αξέχαστες στιγμές αγωνίας περάσαμε την προηγούμενη εβδομάδα όλη η οικογένεια, όταν αργά το βράδυ του Σαββάτου έπεσε σαν «βόμβα» το νέο για το έμφραγμα του παππού μου. Πανικόβλητοι οι γονείς μου προσπαθούσαν να σκεφτούν τι έπρεπε να κάνουμε για να βρούμε γρήγορα γιατρό. Το πρώτο εμπόδιο ήταν για μια αγροτική περιοχή όπου ζούμε, να ζητήσουμε τη βοήθεια έστω και ενός παθολόγου, για να μας δώσει τις πρώτες βοήθειες. Ο παππούς μου ήταν μόνος, που δεν καταλάβαινε τι γινόταν γύρω του, ούτε μπορούσε να δει την αναστάτωση της γιαγιάς μου που έτρεχε να βρει τηλέφωνο από το πιο κοντινό Κέντρο Υγείας. Επιτέλους όλα λύθηκαν καθώς ο πατέρας μου πήρε την πρωτοβουλία να τον μεταφέρει στο Νοσοκομείο της Χαλκίδας και μέσα στην καλή του τύχη μπόρεσε να τον εξετάσει ένας καλός καρδιολόγος, φίλος παιδικός του παππού μου. Φεύγοντας όλοι είπαμε, ότι έτσι δουλεύει το σύστημα υγείας: ή φιλία ή λεφτά πρέπει να έχεις για να νιώθεις σίγουρος σε κρατικά ιδρύματα που αφορούν την υγεία.


να αποκτήσεις μια αδελφή

Ήμουνα 8 ετών όταν γεννήθηκε η αδελφή μου .
Μέχρι πριν γίνει αυτό το σπίτι μου ,στο δωμάτιο μου ,μπορούσα να έχω ότι θέλω για δικό μου να κάνω ότι θέλω και όπως θέλω ο ίδιος. Οι γονείς μου με φρόντισαν και η αγάπη τους ήταν μόνο για μένα . Την ημέρα όμως που γεννήθηκε η αδελφή μου κατάλαβα πως πολλά πράγματα είχαν αλλάξει . Το μωρό όπως ήταν φυσικό ήθελε μεγαλύτερη φροντίδα από μένα και έτσι απασχολούσε περισσότερο τους γονείς μου . Επίσης δεν ήμουν ελεύθερος να κάνω ότι θέλω, έπρεπε ακόμα να μοιράζομαι τα πράγματα μου με την αδελφή μου , έτσι άρχισαν λίγο πολύ οι ζήλιες ανάμεσα μας. Πίστευα πως ήμουν αδικημένος που δεν δεχόμουν την ίδια στοργή . Αργότερα , Αφού πέρασε πολύ καιρός όπως ήταν φυσικό συνειδητοποίησα πως είχα κάνει λάθος και άρχισα να ζω φυσιολογικό όπως και πρώτα Σήμερα βλέπω πόσο πολύ έχω αλλάξει και σκέφτομαι πως ακόμα και τα πιο όμορφα πράγματα του κόσμου όπως να αποκτήσεις μια αδελφή μπορεί να σε κάνει να αλλάξεις τακτική και σκέψη.


το μηχανάκι μου


Πολλά πράγματα στη ζωή μου με έχουν εντυπωσιάσει και μου έχουν αλλάξει τον τρόπο σκέψης μου αλλά το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου είναι το μηχανάκι μου.
Αυτό το μηχανάκι είχε τα καλά του αλλά κα τα κακά του. Τα θετικά πράγματα που είχα πάρει από τα μηχανάκι μου ήταν θετική ενέργεια και μια καλύτερη φυσική κατάσταση αλλά και μια μεγάλη ευχαρίστηση. Το κακό όμως της υπόθεσης ήταν οι αντιδράσεις μου και οι αντιδράσεις των φίλων μου. Οι αντιδράσεις των φίλων μου ήταν πολύ άγριες και κακοδιάθετες μάλλον γιατί υπήρχε μια μικρή ζήλια και επειδή μια στάση προς κορόιδεμα προς εμένα άρχισα να ψαρώνω και εγώ και να υπάρχει και σε κάποιες φάσεις και ξύλο.
Αυτό τις πρώτες μέρες με έκανε να νιώθω υπερβολικά άβολα και νευρικά και όλο μου έφταιγαν. Η συμβουλή των γονιών ήταν να μην δίνω σημασία γιατί τα κάνουν από την ζήλια τους. Εγώ στο σχολείο γενικά στην πρώτη γυμνασίου ήμουν στους πέντε πρώτους μαθητές της τάξης και από την ημέρα που πήρα το μηχανάκι ο βαθμός από το 19 πήγε στο 15. εγώ αυτό δεν το θεωρούσα σύμπτωση έκανα μια προσπάθεια αλλά το μυαλό μου βρισκόταν συνέχεια στο μηχανάκι. Ο βαθμός πιστεύω πως εδώ στο χωριό είναι η εικόνα του μαθητή και ο κακός βαθμός με έβαλε στην άκρη από πολλές δραστηριότητες.
Τελικά το συμπέρασμα είναι ότι μου έφερε αρκετά άσχημα αποτελέσματα το μηχανάκι αλλά δεν το βάζω κάτω. Και αυτό ήταν μια μεγάλη εμπειρία στην ζωή μου.

δεν θα οδηγήσω τέτοια μηχανή

Ένα γεγονός που επηρέασε την ζωή μου, ήταν ένα ατύχημα με μηχανή που βρέθηκα εκεί όταν έγινε. Μέχρι εκείνη την ήμερα πίστευα ότι μεγαλώνοντας θα αγόραζα μια μηχανή μεγάλου κυβισμού. Εκείνη την ημέρα όμως όλα ανατράπηκαν.
Ενώ κατέβαινα τον Άγιο με τον πατέρα μου μας προσπέρασαν δυο μηχανές. Καθώς είχαν απομακρυνθεί πολύ από εμάς είδαμε τον ένα από τους δυο οδηγούς πεσμένο κάτω, και το δεύτερο να του κάνει τεχνική αναπνοή. Σταματήσαμε και είδαμε ότι ο οδηγός ήταν λιπόθυμος. Σε λίγα λεπτά έφτασε το ασθενοφόρο και ο γιατρός είπε ότι έπρεπε να μεταφερθεί επειγόντως στο νοσοκομείο γιατί είχε σπάσει το σβέρκο.
Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο ο πατέρας μου είπε:<<Τα βλέπεις, θες και μηχανή. Δεν θέλω να φοβάμαι μήπως πάθεις το ίδιο.>>
Τώρα πια πιστεύω ότι δεν θα οδηγήσω τέτοια μηχανή, γιατί και να μην θες τρέχεις και παρασύρεσαι. Πρέπει να έχεις αυτοσυγκέντρωση πράγμα που εγώ δεν έχω. Επίσης κατάλαβα ένα λάθος μπορεί να στοιχίσει σε έναν άνθρωπο ολόκληρη ζωή και αυτό είναι μεγάλο τίμημα γιατί οι μηχανές χαλάνε και ξαναφτιάχνονται ενώ η ανθρώπινη ζωή όχι!!!


ήμουν πολύ τίμιος

Μια καλοκαιριάτικη μέρα καθώς περπάταγα στον δρόμο είδα έναν μαύρο χαρτοφύλακα τότε εγώ τον πήρα και τον άνοιξα και είδα με έκπληξη ότι περιείχε πολλές δεσμίδες με χαρτονομίσματα των 50 και 100 Ε! Τότε εγώ χωρίς να χάσω χρόνο το πήγα στην αστυνομία και μετά από λίγο πήγε ένας άνθρωπος που είπε ότι είχε χάσει έναν χαρτοφύλακα. Μόλις είδε τον χαρτοφύλακα είπε με ευχαρίστησε. Μετά ο διοικητής εισηγήθηκε στον πρόεδρο της δημοκρατίας τη βράβευση μου. Όλοι έλεγαν ότι ήμουν πολύ τίμιος .Μετά πήγα στο γραφείο αυτού του ανθρώπου να ζητήσω δουλεία και μου είπε πώς πρέπει να κάνω κάτι εισαγωγές με λουκουμόσκονες από τη Κύπρο. Σε μια στιγμή κατάλαβα πως ήταν παράνομο και έπρεπε να τον καταδώσω στην αστυνομία και έπιασα μια σπείρα εμπόρων ναρκωτικών που η αστυνομία προσπαθούσε να τους πιάσει χρόνια.

 


η φωτιά

Ένα γεγονός το οποίο επηρέασε τη ζωή μου ήταν η φωτιά που πήρε πριν τρία χρόνια στη Σκεπαστή.
Ήταν βράδυ όταν οι άνθρωποι ήταν στα σπίτια τους ή μερικοί άλλοι στα καφενεία, όταν μια γυναίκα ανέβηκε πάνω στο σπίτι της και κοίταξε κάτω και είδε τη φωτιά αμέσως έτρεξε και πήγε και το είπε στους άλλους. Μόλις το άκουσαν ρίξανε τις καρέκλες τους κάτω και έτρεξαν στα σπίτια τους για να ετοιμαστούν να πάνε στη φωτιά και ένας άλλος χτύπησε την καμπάνα της εκκλησίας για να το ακούσει όλο το χωριό. Εκείνη τη βραδιά ήταν η πιο χειρότερη μέρα για εμένα. Όλοι οι άνθρωποι πήγαν να βοηθήσουν στο σβήσιμο της φωτιάς . Δυστυχώς δεν μπορούσαν να τη σβήσουν αμέσως και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να καταστραφούν μεγάλες εκτάσεις δέντρων.
Αυτή η φωτιά με επηρέασε πάρα πολύ. Αποφάσισα να προσέχω τα δάση και να βοηθήσω στην αναδάσωση των κομμένων εκτάσεων. Επίσης συγκινήθηκα που στο χωριό ήμασταν όλοι ενωμένοι. Θα επιδιώξω να ήμαστε ενωμένοι και στις καλές και στις δύσκολες στιγμές.
Αυτό το γεγονός μ’ έκανε να σκεφτώ πολλά και να πάρω κάποιες σοβαρές και σημαντικές αποφάσεις..


Ναρκωτικά


Σίγουρα όλοι οι άνθρωποι στη ζωή μας περνάμε καταστάσεις που μας μένουν αξέχαστες και μας επηρεάζουν άλλοτε σε μεγάλο ή σε μικρό βαθμό.
Για παράδειγμα ένα άσχημο γεγονός που δεν συνέβη ακριβώς σε μένα αλλά παρόλα αυτά μα επηρέασε πάρα πολύ στιγματίζοντας τη ζωή μου ήταν όταν κάποιος οικογενειακός μας φίλος με τον οποίο είχα πολύ καλές σχέσεις είχε την τρομερή ατυχία να μπλέξει με διάφορες ουσίες, δηλαδή ναρκωτικά με αποτέλεσμα να καταστρέψει τον εαυτό του αλλά και τους γύρω του. Τότε μόνο κατάλαβα τι κακό μπορούν να σου προκαλέσουν. Παρόλα αυτά μετά από πολύ προσπάθεια και βοήθεια από την οικογένειά του και τους γιατρούς κατάφερε μέσα σε δύο χρόνια να γυρίσει στη παλιά του ζωή, πράγμα που λίγοι το καταφέρνουν.
Αυτό το γεγονός μπορεί να μην με αφορούσε άμεσα αλλά με επηρέασε πάρα πολύ. Έμαθα πολλά πράγματα πάνω στο θέμα των ναρκωτικών και τι μπορούν να σου προκαλέσουν από προσωπική εμπειρία, με αποτέλεσμα να τα απεχθάνομαι και να τα αποφεύγω. Ακόμα, βλέποντας ότι με το θάρρος του και τη θέλησή του κατάφερε να σωθεί, καταλαβαίνω ότι στη ζωή δεν πρέπει να τα παρατάμε με την πρώτη δυσκολία και ότι όλα τα προβλήματα έχουν λύση αρκεί να το θέλουμε.

ο ξάδελφος μου είναι ζωντανός

Πολλοί άνθρωποι κα κυρίως τα παιδιά πιστεύουν το ότι να είναι υγιείς είναι δεδομένο και ότι δεν υπάρχει περίπτωση να τους συμβεί κάτι κακό. Αυτό πίστευα και εγώ μέχρι που συνέβη κάτι κακό σε κάποιο συγγενικό μου πρόσωπο.
Μια μέρα όταν γύρισα σπίτι πατέρας μου με πληροφόρησε ότι ο εξάδελφος μου βρισκόταν στο νοσοκομείο. Μόλις το έμαθα πήγαμε αμέσως εκεί. Όταν φτάσαμε ρωτήσαμε τι του είχε συμβεί και ο γιατρός μας είπε ότι είχε σοβαρό πρόβλημα υγείας και έπρεπε να εγχειριστεί. Το κακό όμως ήταν ότι ο ξάδελφος μου είχε σπάνια ομάδα αίματος που δεν υπήρχε σε μεγάλη ποσότητα στο νοσοκομείο και κανείς από την οικογένεια δεν είχε την ίδια ομάδα.
Ο γιατρός μας είπε ότι αν δεν βρεθεί γρήγορα κάποιος με την ίδια ομάδα αίματος, ο ξάδελφος μου δεν θα είχε πολλές ελπίδες ζωής. Τότε θυμήθηκα ότι ένας φίλος μου είχε την ίδια ομάδα αίματος και αμέσως τηλεφώνησε η θεία μου και τον παρακάλεσε να έρθει στο νοσοκομείο. Χωρίς σκέψη ο φίλος μου ήρθε αμέσως. Η εγχείρηση έγινε και τελείωσε με επιτυχία . Όλοι μας τον ευχαριστήσαμε όμως μας είπε ότι έπρεπε να το κάνει.
Εκείνη τη στιγμή ήμουν πολύ χαρούμενος αλλά το σημαντικό είναι , εκτός ότι ο ξάδελφος μου είναι ζωντανός, ότι άλλαξα τον τρόπο σκέψης μου και πιστεύω ότι η υγεία είναι το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή του.

να μην ξαναοδηγήσω

Ήταν μεσημεράκι και επέστρεφα από το σχολείο. Ο δρόμος είχε πολλή κίνηση και κανένας αρμόδιος δε βρισκόταν εκεί για να βάλει το κυκλοφοριακό χάος σε τάξη. Ξαφνικά άκουσα από πίσω μου ένα παρατεταμένο στρίγκλισμα φρένων και αμέσως μετά έναν εκκωφαντικό κρότο.Στη στιγμή τρέχω μαζί με τους άλλους περαστικούς προς το σημείο που είχε γίνει η σύγκρουση.
Εκεί, βρέθηκα μπροστά σε μια σκηνή συγκλονιστική. Μια μοτοσικλέτα ήταν στο έδαφος σχεδόν διαλυμένη. Το τιμόνι της σπασμένο, ο προφυλακτήρας λυγισμένος και ο προφυλακτήρας και ο μπροστινός τροχός έτοιμος να ξεκολλήσει. Παραδίπλα σταματημένο ένα αυτοκίνητο με τις δυο πόρτες βουλιαγμένες και με το φανάρι σπασμένο. Και ανάμεσα στα δυο οχήματα κειτόταν ματωμένος ο οδηγός της μοτοσικλέτας .Γεμάτος αγωνία αναζητούσα με τα μάτια μου τον οδηγό του αυτοκινήτου, που τον είδα να στέκεται ταραγμένο και σαστισμένο. Ευτυχώς κάποιος είχε καλέσει ασθενοφόρο.
Η σειρήνα του ασθενοφόρου έφερε ανακούφιση. Οι τραυματιοφορείς τον έβαλαν στο ασθενοφόρο και τον μετέφεραν στο νοσοκομείο για να του παρασχεθούν οι πρώτες βοήθειες.
Την άλλη μέρα το πρωί αγόρασα εφημερίδα και με αγωνία έψαξα να μάθω για το ατύχημα. Διάβασα με μεγάλη μου χαρά πως οι οδηγοί είχαν σωθεί. Τότε ησύχασα. Αλλά και τότε μόνο αποφάσισα να μην ξαναοδηγήσω πότε στη ζωή μου

η εμπειρία φόβου και χαράς


Υπάρχουν κάποιες εμπειρίες στη ζωή που δεν μπορείς να ξεχάσεις ποτέ. Μία εμπειρία θα σας πω και εγώ τώρα. Το περασμένο καλοκαίρι ήρθαν στο σπίτι μας κάτι συγγενείς από τη μακρινή Αυστραλία. Η ξαδέρφη μου ήταν έγκυος στον 8ο μήνα και δεν μας είχε τηλεφωνήσει για να μας ενημερώσει. Μόλις την είδαμε χαρήκαμε όλοι μας. Το βράδυ φάγαμε, ήπιαμε και πήγαμε όλοι για ύπνο. Όταν ξάπλωσα δεν με είχε πάρει ακόμα ο ύπνος και άκουσα φωνές. Σηκώθηκα για να δω τι συμβαίνει και η μητέρα μου μου είπε ότι της είχαν σπάσει τα νερά. Μόλις το άκουσα φοβήθηκα πάρα πολύ και πήγα και είδα την ξαδέρφη μου που έκλαιγε. Μετά ο πατέρας μου την πήρε και την πήγε στο νοσοκομείο και εμείς καθίσαμε και περιμέναμε τηλεφώνημα. Μετά από 3 ώρες μας πήραν τηλέφωνο και μας είπαν ότι γέννησε ένα υγιέστατο κοριτσάκι. Χαρήκαμε όλοι μας. Την άλλη μέρα πήγαμε και το είδαμε και ήταν πολύ όμορφο. Αυτή η εμπειρία φόβου και χαράς θα μου μείνει αξέχαστη.


να προσέχω περισσότερο στο δρόμο

Μια καλοκαιρινή μέρα ξεκινήσαμε να πάμε μια βόλτα στο τέλος καταλήξαμε στην Ιστιαία.. Ξεκινήσαμε πολύ χαλαρά μετά από κάμποση ώρα πλησιάζαμε το χωριό, σταματήσαμε για ένα τσιγάρο καθίσαμε λίγο και φύγαμε. Σε λίγα λεπτά φτάσαμε. Πηγαίναμε να βρούμε ένα παιδί για να πάμε για καφέ, ρωτήσαμε που μπορούμε να τον βρούμε και αν τον ξέρουν και μας είπαν όχι, μετά φύγαμε και πήγαμε στην πλατεία του χωριού. Λέγαμε μήπως ήταν εκεί αλλά τελικά δεν ήταν.
Μετά από λίγα δευτερόλεπτα πέρασε ένας πιτσιρικάς, τον ρώτησα εάν ήξερε μια καφετέρια την ήξερε, μας πήγε εκεί, δεν ήταν κανένας. Προχωρήσαμε προς τα πάνω εκεί που πάμε να περάσουμε πετάγεται ένα αμάξι και με χτυπάει στο γόνατο μου χάραξε την ζωή μου. Μ πήγαν στο κέντρο υγείας, είχα χάσει τις αισθήσεις μου. Όταν άνοιξα τα μάτια μου μετά από λίγη ώρα μου έραβαν το πόδι μου. Το ράψανε και με πήραν και με πήγαν στη Χαλκίδα. Έμεινα δύο μέρες και μετά έφυγα ήταν κακή εμπειρία αλλά έμαθα να προσέχω περισσότερο στο δρόμο.

 


εγχείρηση στο πόδι


Όλοι έχουμε ζήσει κάποια γεγονότα που μας έχουν αλλάξει τη ζωή, προς το καλύτερο ή το χειρότερο και ακόμα, μας έχουν κάνει να τη σκεφτούμε πιο σοβαρά.
Πριν από λίγο καιρό πήγα επίσκεψη στο νοσοκομείο σε μια φίλη μου που είχε κάνει εγχείρηση στο πόδι της. Πήρα μαζί μου μερικά γλυκά, όσο κουράγιο είχα και ξεκίνησα.
Μπαίνοντας στο νοσοκομείο κατάλαβα αμέσως το κλίμα που επικρατούσε εκεί. Νέοι και γέροι, άνθρωποι κάθε ηλικίας με λυπημένα πρόσωπα, πηγαινοέρχονταν στους διαδρόμους. Οι νοσοκόμες μιλούσαν ευγενικά σε όλους. Εγώ έψαξα για το δωμάτιο της φίλης μου.
Όταν το βρήκα χτύπησα την πόρτα και μπήκα μέσα. Της χαμογέλασα και τη φίλησα. Συζητούσαμε για όλα αυτά που κάναμε όταν ήμασταν μικρές και γελάγαμε χαρούμενα.
Όση ώρα μιλούσε εγώ παρατηρούσα το δωμάτιό της και μου φάνηκε πολύ καταθλιπτικό. Η φίλη μου θα πρέπει να ένιωθε πολύ δυστυχισμένη εκεί. Μιλούσαμε συνέχεια και η ώρα πέρασε. Η ώρα του επισκεπτηρίου είχε τελειώσει και έπρεπε να φύγω. Με βαριά καρδιά σηκώθηκα και τη χαιρέτησα. Της υποσχέθηκα πως θα ξαναπήγαινα.
Όταν βγήκα έξω αισθανόμουν παράξενα, η ψυχή μου ήταν λυπημένη. Η επίσκεψή στο νοσοκομείο με είχε συγκινήσει πολύ. Η εμπειρία μου όμως αυτή στάθηκε αρκετά πολύτιμη γιατί με βοήθησε να σκέφτομαι πιο σοβαρά και υπεύθυνα για τη ζωή μου.


να ταξιδέψω στο εξωτερικό

Στη ζωή μου υπάρχουν πολλές εμπειρίες τις οποίες αξίζει να θυμάμαι, όμως πιστεύω πως το αεροπορικό μου ταξίδι προς το Βέλγιο, το οποίο και έκανα σε ηλικία των πέντε χρονών ήταν κάτι το ξεχωριστό. Σίγουρα ήταν μία από τις σημαντικότερες εμπειρίες της ζωής μου και αυτό γιατί στην ηλικία των πέντε ετών είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω στο εξωτερικό και μάλιστα με αεροπλάνο. Παρά τη μικρή μου ηλικία από εκείνη τη μέρα θυμάμαι αρκετά πράγματα. Θυμάμαι τη χαρά που ένιωσα τη στιγμή που περνούσα από τον έλεγχο των διαβατηρίων, αλλά και την περηφάνια που ένιωθα όταν ανέβαινα στη σκάλα του αεροπλάνου. Όταν ανέβηκα τη σκάλα και μπήκα στο αεροπλάνο κάθισα αμέσως στη θέση μου. Όταν πλέον είχαν επιβιβαστεί όλοι στο αεροπλάνο ο πιλότος καλωσόρισε και ευχήθηκε στους επιβάτες καλό ταξίδι. Μετά από λίγο οι επιβάτες ειδοποιήθηκαν μέσω ενός αυτοματισμού να προσδεθούν καθώς το αεροπλάνο , επρόκειτο να απογειωθεί. Κατά την απογείωση έβλεπα το έδαφος και καθώς το αεροπλάνο όλο και περισσότερο ύψος μου φαινόταν όλο περισσότερο ότι το έδαφος έμοιαζε με μια τεραστία μάκετα.Μέτα την απογείωση η αεροσυνοδός μοίρασε στο κόσμο καφέ και λίγο μετά το φαγήτο.Αφού τελείωσα το φαγητό άρχισα να παρατηρώ έξω από το παράθυρο και είδα με έκπληξή μου ότι είδη ειχε αρχίσει να νυκτώνει και το φως του ηλίου έλουζε τα ολόλευκα σύννεφα ενώ σε μερικά σημεία φαίνονταν οι κορυφές των Ελβετικών Άλπεων. Όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο των Βρυξελών είχε κιόλας νυχτώσει και ο κεντρικός αεροδιάδρομος ήταν φωτισμένος από χιλιάδες λαμπιόνια τα οποία καθόριζαν τη πορεία του αεροπλάνου . Το αεροπλάνο πάτησε στη γη. Το ταξίδι τελείωσε. Αυτή ήταν μια πολύ σημαντική μέρα για μένα και θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη ψυχή μου σαν τη σημαντικότερη μέρα της ζωής μου.